زندگی سلام!
زندگی سلام! هو
دیشب بارون خوبی بارید و الان که عصر روز بعدشه هوا عین سیزده به در شده. از این جا که من رو مبل نشستم و پاهامو دراز کردم و دارم از لابلای پنجره باز روبروم، بیرونو نگاه می کنم، دورترها، پسر همسایه داره رو پشت بوم کبوتر بازی می کنه و لابد خیلی هم کیف می کنه. نه از کفتر بازی که از رو پشت بوم بودن و نگاه کردن به آسمون و البته دیدن پرواز کبوترای دست آموزش. یه لحظه بهش غبطه خوردم. اینم یه جور زندگیه شاید...
نگاهمون رو قشنگ کنیم خیلی چیزا تغییر می کنن.
باید خودمو و زندگی رو پیدا کنم. هر چند موفقیت قشنگ باشه هر چند آرزوها تمومی ندارن و رسیدن بهشون آدمو شاد و راضی می کنه ولی اگه زندگی نباشه، لحظاتی که توش بتونی نفس بکشی، شاد باشی و بی خیال و بدون هیچ کاری فقط نگاه کنی و لبخند بزنی... همه اینا هیچه.
به گمانم برای زندگی وقت کم دارم. بیشتر درگیر برنامه های آینده ام. ولی الان دیگه وقت ایستادنه.
باید ضربان قلب رو کندتر کرد... سرعت گام ها رو کمتر کرد ... به صدای نفس ها گوش داد و همین طور آروم و آروم ترش کرد... و نگاه کرد... نگاه و نگاه...
اینجا کجاست؟ من چرا اینقدر سریع اومدم؟... به کجا می خوام برم؟... کمی سکوت و بعد... آروم گرفتن در پناه آرامش این طبیعت قشنگ... همین آسمون آبی و همین بوی بارون و تماشای خورشید که کم کم میره که غروب کنه... زندگی همین جاست!
زندگی سلام!
لحظات بی عملی... هیچ کاری نکردن چه زیبان... یه خواب بعد از ظهر بی فکر کارایی که باید انجام بشن... بدون فکر برنامه ریزی برای هفته بعد... و پروژه هایی که برای سال آینده داری... بدون فکر کردن به هیچ چیز. فقط استراحت.
اینا رو تو زندگیم کم دارم. هیچ کاری نکردن رو. هیچ فکری نکردن رو.
مثبت ها تو زندگیم زیاد شدن باید ازشون تفریق بگیرم. یه کم کاری نکنم. لااقل ساعاتی رو. ساعاتی رو به زندگی اختصاص بدم. منظورم استراحت بعد از خستگی نیست. منظورم زندگی یه. نه اینکه این هم بشه یه پروژه، پروژه پیدا کردن زندگی! بلکه می خوام هیچ چی نباشه. یه وقتایی خلا باشه و رهایی ... رها در دست زندگی.. هر چی که باشه و سکوت. هم خودم هم ذهنم.
